|
Voor mij is Parijs de stad van ....
Opgetekend door Ger Verhoeve.
Aan het begin van een vrijdagavond in Parijs, en ik kan nu nog steeds nagaan welke vrijdagavond dat was, 't was de avond van de elfde maart 2016,
zat ik van een volle dag bij te komen op het terrasje van 'Les Têtes Brulées'. Meer duid ik niet, want het buurtje is mijn geheim.
  Dat ik dat allemaal nog zo precies weet te dateren dank ik niet aan de algoritme-tentakels van Google, maar daarover heb ik het een ander keer uitvoerig, want anders kom ik op Nietzsche en zijn 'Die Umwertung aller Werte' uit en ik wil trachten 't hier zo bondig mogelijk te houden. Dus, kortheidshalve: ik bewaar mijn rijkelijk geannoteerde agenda’s. Zoals voor mij in Parijs normaal, was er mij die dag nogal 't één en ander overkomen. 't Begon met het bijwonen van de ontvangst door de Parijse burgemeester Anne Hidalgo van het Nederlands koninklijke paar. In vergelijk met het inspirerende betoog van Hidalgo was de toespraak van Willem-Alexander nogal flets en ik schaamde mij eigenlijk. En tijdens de afsluitende receptie voelde ik mij tussen al de aanwezige, voornamelijk 'well to do'- Nederlanders, al evenmin op mijn gemak.. Gauw wegwezen dus, naar een afspraak met de directrice van de gespecialiseerde 'Bibliothèque du tourisme et des voyages - Germaine Tillion' dat onder andere ook het archief van de inmiddels lang geleden ter ziele geraakte 'Touring Club de France' onder haar hoede heeft. En met Madame besprak ik mijn voorgenomen legaat van mijn archieven aan 'la Ville de Paris', de metropool die mij zoveel geboden heeft. ’t Zal feitelijk dus een schenking aan haar instituut zijn- in geval mijn kleine museum geen vleugels zou krijgen. En wij kwamen tot overeenstemming: mijn archieven zullen te zijner tijd daar ondergebracht worden, onverdeeld en alleen raadpleegbaar door onderzoekers. Eenmaal terug in mijn 'formica tafel'-hotelletje maakte ik nog iets spannends mee: voor de eerste keer deed ik mee met een online veiling en ik had het oog op de 1780-uitgave van Piganiol de la Force, 'Nouveau voyage de France avec un itinéraire, et des cartes faites exprès, qui marquent exactement les routes qu'il faut suivre pour voyager dan toutes les Provinces de ce Royaume. Nouvelle édition, revue, corrigée & augmentée. Paris, Bailly.' Wist ik veel, maar 't lukte mij in te zetten en een ander bood hoger. Ik overtroefde de ander stevig in de hoop dat die ander het er bij zou laten zitten. Nee dus en het werd geleidelijk duidelijk: wij waren de enig overgebleven bieders. En er was een tijdslimiet qua bieden. Daar zat ik op scherp aan mijn formica tafeltje met m'n laptop. Van minuten werd het uiteindelijk een kwestie van seconden, ik dacht voor te liggen maar op het nippertje waren m'n aanslagen niet snel genoeg en de ander had 'mijn prooi'.
 Na die ervaring kocht ik buiten de kersverse Le Monde, streek dus neer op dat terras van 'Les Têtes Brulées', bladerde wat - ik ben daar heel goed in - en stuitte prompt op een intrigerend bericht: de volgende ochtend zou de PUF, de 'Presses Universitaires de France' ergens in het Quartier Latin de eerste 'livre sur demande' (= 'book on demand') boekwinkel in Frankrijk openen, voor mij wéér een eerste keer.
 Na 'sweat dreams' wellicht, 't staat me niet meer bij en Google ook niet, ging ik er 's morgens vroeg op af en ik was de derde. 't Gebeuren draaide om een 'robot imprimeur' - een drukrobot' - en wel de 'L'Espresso Book Machine'. Tussen schamel gevulde boekenkasten vertoonde de centraal opgestelde l'Espresso al haar kunsten. En ik, ik had zo graag de eerste geweest zijn! De 'robot' was intrigerend en zo open dat je in wezen het hele proces van drukken en lijmen - binden lukte haar niet - kon volgen. Opgewonden liep ik er omheen en omheen om de hele productielijn van het begin tot het eind in me op te nemen.
Maar waar bestond het begin uit? Dat was simpelweg een kwestie van een titel kiezen. De uitgaven van de PUF lagen voor de hand, maar feitelijk kon de Espresso ruim drie miljoen verschillende titels aan. Ik dacht in mijn naïviteit de Espresso het simpel te maken en koos voor een PUF-titel: 'François Mitterrand, le pouvoir et la plume' - hoe toepasselijk - van François Hournant.
Espresso zette zich vervolgens aan haar derde klus van haar jonge bestaan, gefascineerd cirkelde Gerrit Verhoeve om zijn boek in wording heen en voilà, daar lag het na enige minuten, en wel mèt omslag in full colour en inderdaad met de woorden:
Als een prins verguld verliet ik 'la librairie des puf', 60 rue Monsieur-le-Prince, op weg naar wéér 'een eerste keer'. © 2021 - Ger Verhoeve.
Voor reacties, bijdragen en informatie:
gerrit.verhoeve@gmail.com
Terug naar de inhoudspagina van
of
|